Doktor Wandę Półtawską zna cała Polska i pół świata, głównie z jej niezłomnych działań na rzecz obrony życia, ze świadectwa, jakie nam przekazała o obozie Ravensbrück oraz z niezwykłej przyjaźni z Janem Pawłem II. Jej mąż, profesor Andrzej Półtawski, pozostawał dotąd nieznany szerokiemu gronu, chociaż jest wybitnym filozofem, profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, konsekwentnym propagatorem filozofii Karola Wojtyły, a także był bliskim współpracownikiem Romana Ingardena oraz przyjacielem naszego Papieża. Za Encyklopedią PWN możemy dodać jeszcze, że zajmuje się ontologicznymi podstawami poznania i działania, problematyką sporu realizmu z idealizmem i teorią świadomości.

Te kilka suchych faktów w żaden sposób nie oddaje tego, jakim niezwykłym człowiekiem jest Pan Profesor. Człowiekiem przez duże C. Filozofia dla życia to wyjątkowy i jak dotąd jedyny długi wywiad z Andrzejem Półtawskim. Dzięki dociekliwości dziennikarza Krzysztofa Ziemca wchodzimy w świat, który do tej pory znaliśmy jedynie ze spotkań i publikacji doktor Wandy Półtawskiej.

Książkę czyta się jednym tchem z fascynacją zarezerwowaną dotąd raczej dla książek beletrystycznych niż wywiadów z wybitnymi naukowcami. Z jednej strony świat filozofii, który wielu z nas kojarzy się z nieprzeniknioną tajemnicą, a z drugiej strony codzienne życie. Jeżeli w ogóle można mówić o codziennym życiu w potocznym rozumieniu w przypadku człowieka, który przyjaźnił się z Janem Pawłem II, blisko współpracował z Romanem Ingardenem i jest mężem osoby tak niezwykłej jak doktor Wanda Półtawska. To właśnie z jej błyskotliwych komentarzy z domieszką humoru poznajemy Pana Profesora jako męża, ojca i przyjaciela. Mimo tej pozornej lekkości przytaczanych anegdot z każdego zdania emanuje jej ogromna miłość i podziw dla Andrzeja Półtawskiego.

K.Z. To była miłość od pierwszego wejrzenia?
A.P. Nie wiem, chyba nie, ale dosyć szybko się rozwinęła.
W.P. Nie istnieje miłość od pierwszego wejrzenia. Pierwsze spojrzenie może wzbudzić podziw i zainteresowanie, nawet fascynację. Ale to nigdy nie jest miłość.
K.Z. Ma Pan imponujący dorobek naukowy, a jednak pozostaje Pan zawsze w cieniu żony… Nigdy nie czuł się Pan urażony, kiedy przedstawiano Pana jako męża znanej doktor Wandy Półtawskiej?
A. P. Dlaczego miałbym czuć się tym urażony, skoro kocham i podziwiam własną żonę?
W.P. Ja obracam się wciąż w gromadzie różnych ludzi − mnóstwo pacjentów, grup młodzieżowych z marginesu społecznego. Jego męczy, gdy musi przebywać w „jakim bądź towarzystwie” i słuchać „byle czego”. Kiedyś żartobliwie powiedziałam o nim w telewizji „książę małżonek” i ku mojemu zdumieniu po paru godzinach otrzymałam telefon od jakiejś pani, czy on naprawdę jest księciem. Śmialiśmy się, ale tak naprawdę to ja zawsze wiedziałam, że on odbiega od przeciętnej miary mężczyzn i to mnie w nim zawsze zachwycało.